Lembro naquel mes moitos feitos importantes. Un deles menos importante era a dimisión por motivos persoais de Miguel Boyer. Creo que era o primeiro que dimitía daquel goberno que levaba 31 meses; este facíao por motivos persoais, aos dous anos do caso Rumasa.
Pero nese mes apróbanse unhas leis que polas súas consecuencias quero resaltar. Unha delas é o cambio do protesto das Letras de Cambio. Refírome ás letras que eran con gastos; ao non ser pagadas había que levalas ao notario que levantaba unha acta despois de notificarlle ao librado, neste caso o que tiña que pagar.
Isto pasan a facelo os bancos, o cal se converte nunha coladera e encima cobrando o mesmo que cobraban os notarios. Como funcionario que fun de banca aquilo era moi cómodo. Ese cambio veu despois da segunda folga de banca.
A primeira folga foi en febreiro de 1979 e as letras había que levalas ao notario ao día seguinte, co consecuente apuro e trastorno que ademais era unha arma de presión dos traballadores. Todo isto ocorría co goberno de dereitas da UCD.
Pero chegamos á folga de abril de 1983 e todo cambiara. Xa non había que levar as letras ao notario ao día seguinte; había todo o mes para facelo. Isto ocorría co Partido Socialista con maioría de 202 deputados. Ou sexa que as medidas de presión dos traballadores cara á patronal, a esquerda suprímenolas. Sen Comentarios.
Nese mes tamén se acorda meter á clase política nos Consellos de Administración das Caixas de Aforros. Coñezo un alto directivo dunha caixa que á vista disto decide pedir a conta e marcharse.
Esa falta de profesionalidade foi unha da causa principal de que as caixas tivesen o desastroso final que tiveron, a maiores do boom inmobiliario, ao non saber resistirse aos sedutores encantos de maría da construción.
“Esa falta de profesionalidade foi unha da causa principal de que as caixas tivesen o desastroso final que tiveron”
Podía citar varias caixas, pero vou referir á Caixa de Castela A Mancha, que termina cun “buraco” de 9 mil millóns, ao cambio son billón e medio de pesetas, tres veces o que din que tiña Banesto e non tiña. Para a súa intervención reúnese o goberno un domingo 30 de marzo de 2009 pola tarde para estudar a súa intervención.
Ao responsable Juan Pedro Hernández Moltó, xúlgano e impóñenlle dous anos de cárcere. Como non ten antecedentes non pisa o “trullo” e cunha multa de 30 mil euros despáchano. Isto ocorre baixo a presidencia de presidente desa comunidade José Bono Martínez.
Tamén nese mes o goberno maioritario do Partido Socialista acorda meter as súas mans no Consello Xeral do Poder Xudicial. Lembro as proféticas palabras do vicepresidente Alfonso Guerra González, entón con 45 anos, cando di: Montesquieu morreu. Claro que o asasinaban. A separación de poderes acabouse.
É este partido tamén o que fai o mesmo pero de forma máis grave e alevosa coa chegada da Terceira República que é a Fronte Popular, despois dunhas fraudulentas eleccións e cun reconto similar.
Pois ben desde aquel xullo de 1985 sucedeuse o asalto a Rumasa, coa sentenza prevaricadora do Constitucional. O ataque ao xuíz Mariño Barbeiro Santos en 1985, que é substituído por Enrique Bacigalupo Zapater, xurista importado de Arxentina. O que pasa coa xuíz Carmen Mercedes Alaya Rodríguez que estaba a xulgar elos de Andalucía, o maior roubo de Europa e aínda estamos a esperar ver no cárcere aos culpables.
O indulto a Alfredo Sáez Abad, que lle paga a xuíz Pacual Estevil para que leve ao cárcere a uns clientes de Banesto, usando para iso a xustiza de maneira fraudulenta en 1994 para que logo un goberno en funcións do PSOE, digo novembro de 2011, concédalle o indulto nº 1761, despois de estar condenado 17 anos antes, en que non podía exercer o cargo de conselleiro delegado de Banco de Santander, con soldo anual de 12 millóns.
A fraude famosa de cooperativa de vivendas, que o xuíz Miguel Moreiras Caballero en 1990 esixíalle a UXT e tamén ao PSOE unha fianza de 65 mil millóns de pesetas. O buraco en Banca Catalá de 300 mil millóns de pesetas en 1983 a cargo de Jorge Pujoll, ao que lle crean un tribunal á súa medida e sae absolto e así continua con outros delitos ata os nosos días sen ser xulgado.
Tamén o caso de Primas Únicas e Cesión de Créditos de Banco de Santander fraude fiscal de centos de millóns de euros. O Tribunal Supremo absólveo con cinco maxistrados en contra, creando o que se chamou a doutrina Botin, ao que moitos se quixeron acoller, inútilmente. O caso de Urbanor dos Albertos, condenados polo Tribunal Supremo, e tampouco lles pasa nada.
Todos estes abusos discriminatorios ata os nosos días, teñen as súas raíces nese mes de xullo de 1985.
