De toda a lamentable sucesión de de feitos e declaracións sobre o obrigado cumprimento da Lei Orgánica do Poder Xudicial, respecto a a apertura do ano xudicial, a maior parte realizadas por persoas e asociacións (mesmo xurídicas) que levan un tempo actuando como fan os antisistema, houbo unha, precisamente no núcleo de discurso mais importante, que me asustou especialmente, pola filosofía antidemocrática que subxace, e a miña alarma derívase de que quen a emite é a Presidenta do Consello do Poder Xudicial e do Supremo que cualificou como “inoportunas e rexeitables” as descualificacións ao Poder Xudicial por parte de pertencentes a outros poderes públicos.
Á mente veume unha pregunta: e as críticas que se emiten desde o Poder Xudicial cara ao Lexislativo e o Executivo non merecen os mesmos cualificativos?. En que se basea esa filosofía antidemocrática? É que hai uns cidadáns superiores en dereitos ao resto porque que visten togas por aprobar unha oposición?
Analicemos os argumentos mais utilizados en defensa desa filosofía. As teses de Montesquieu non o avalan, xa que o certo é que nos libros en que se divide o Espírito das Leis sempre se refire á “separación” que non” independencia” duns poderes que deben colaborar entre se. Mención especial merécelle o Xudicial do que sostén que o poder de xulgar “tan terrible en mans do home non debe de ser exercido permanentemente por unha clase ou unha profesión ” xa que “se o Poder Xudicial imponse aos outros o Goberno devirá en despótico”.
Así pois haberá que buscar outras fontes posteriores ao século XVIII en que apoiar a independencia de “os xuíces”, que non do Poder Xudicial, sempre nos límites estritos das Leis aprobadas polo Poder Lexislativo. Ningunha fonte democrática sostén que ningún órgano xudicial, unipersoal ou colectivo, poida aplicar a máis mínima excepción a eses límites, e todas elas coinciden en que a interpretación absolutamente prioritaria é a literal do texto.
“Haberá que buscar outras fontes posteriores ao século XVIII en que apoiar a independencia de “os xuíces”, que non do Poder Xudicial”
Unha fonte de gran peso e bastante próxima pode ser a Carta das Nacións Unidas, na cal se desenvolveu o documento «Principios básicos relativos á independencia da xudicatura» en 1985, que estableceu un decálogo de como debe aplicarse e exercerse pola xudicatura.
O primeiro deses principios é que se aplica e exerce recolléndoo na Constitución nacional e a lexislación, o que fai inexplicable e rexeitables, non as críticas senón os chamamentos ao incumprimento da Lei polos actores políticos, pero sobre todo polos de xuíces, fiscais e as súas asociacións. O segundo é aínda mais contundente “os xuíces actuarán con imparcialidade, baseándose nos feitos….” , é moi evidente que hai xa algún tempo que en España este principio está a ser cuestionado por unha minoría, minoría si, pero notoria. Para non facerme pesado paso directamente ao principio oitavo: ” Os xuíces están obrigados a cumprir co secreto profesional…., excluídas as audiencias públicas”, o incumprimento está tan xeneralizado que aquí non se pode falar de minorías.
Pero o quid da cuestión do porqué poden sentirse superiores en dereitos ao resto de cidadáns está no ultimo principio: “deben gozar de inamovilidade …”. Como queira que a disciplina e esixencias de responsabilidades aplícase polos seus iguais en profesión e status, os erros, incumprimentos, faltas e abusos, valóranse case sempre desde a comprensión e as boas relacións entre colegas, tamén nalgúns casos correlixionarios. Profundemos no tema anterior con algúns datos, é ben coñecido e está publicado que a infiltración do Opus Dei na fiscalía e a maxistratura española é intensa desde hai moitísimos anos.
“A principal asociación de xuíces, a Asociación Profesional da Magistratura, agrupou a todo o sector conservador da maxistratura e díxose en moitas ocasións que está controlada por membros do Opus Dei”
A principal asociación de xuíces, a Asociación Profesional da Magistratura, agrupou a todo o sector conservador da maxistratura e díxose en moitas ocasións que está controlada por membros do Opus Dei , esa organización ten un manual de instrucións (titulado Camino) que no aforismo n.º 387 di: “O Plano de santidade que nos pide o Señor esta determinado por estes tres puntos: “A Santa Intransixencia, a Santa Coacción e a Santa Desvergoña”. Como é posible facer compatible o cumprimento das esixencias que levan aparelladas os xuramentos ou promesas realizados para incorporarse a administración de Xustiza, con ese tipo de santidade.?
Fai 8 ou 10 anos fontes xudiciais declararon que preto da metade de xuíces e fiscais tiñan relación de familia, pais, fillos, matrimonios, curmáns etc., parece que as novas incorporacións reduciron a porcentaxe (Nunha das últimas tomas de posesión de novos xuíces o discurso de benvida incluía que só tres tiñan algún familiar xuíz. Seguramente por ser novo). Termino con outra pregunta: Cal vai ser o nivel de esixencia polas faltas de alguén da familia, aínda que sexa un cuñado?
