Unha presidenta para Galicia.

As mobilizacións do pasado 8M, Día da Muller Traballadora, puxeron de manifesto as necesidades de cambios radicais na sociedade actual

As propias manifestacións tiveron matices diferenciais respecto doutras demostracións similares. Na da Coruña, por exemplo, a ruta desdobrouse e a cabeceira multiplicouse. Unha sección avanzaba pola rúa Real mentres outra facíao en dirección á Mariña. Unha vez esta chegou a Porta Real, houbo quen se meteu en María Pita, que se ateigou, e quen tirou rúa Santiago arriba deica a praza da Fariña. O liderado partillouse en voces distintas, todas elas portadoras dunha mensaxe de esperanza e futuro. As/os manifestantes sentiamos estar a vivir algo transcendente.

Toda xeralización implica unha simplificación; velaí o risco de levantar hipóteses. Porén eu pregúntome: como sería esta sociedade de estar gobernada por mulleres? E coido que sería mellor, e desculpade a banalidade. Mellor en moitos aspectos: nos valores imperantes, nas prioridades e na determinación, na mirada a longo prazo, nas relacións persoais, na solidariedade. Penso a continuación en como sería o país de estar gobernado por mulleres. E aí non me cabe a menor dúbida.

O matriarcado galego mantén a súa vixencia malia ser hoxe cuestionado dende algúns sectores. Galicia ten unha muller coma icona nacional. A súa historia amosa orgullosa unha longa xeira de nomes femininos protagonistas de papeis estelares. Se cadra, chegou o momento de contarmos cunha muller na presidencia do goberno. Estamos no idus de Marzo, o día propicio para lanzar tales agoiros.

Varios elementos haberían aliñarse. O primeiro, que as forzas nacionalistas confluísen de novo nunha lista única a cal fora encabezada por unha muller. O segundo, que a organización que lidera esa muller termase da praxe política e arrombase uns lemas soberanistas que neste momento so supoñen un lastre. En terceiro lugar, que as organizacións aliadas deseñasen un programa realista dirixido a colocar o país na senda do progreso económico e social dentro dun contexto de transformación global. Cuarto: que se xerase un ambiente de entendemento co resto de partidos de esquerda con representación. Quinto, tamén habería ocorrer que o crecemento probable de Ciudadanos se producise a expensas do PP e non do PSdeG.

Por último (ou quizais de primeiro), a muller candidata habería chamar o seu país tal como a el se refire a grandísima maioría de cidadáns e cidadás (en realidade, tod@s menos @s propi@s representantes da súa organización).

Economista coruñés con ampla traxectoria no sector financeiro galego e no mundo de Internet. Colaborou con medios de distinta liña entre os que cabe salientar Vieiros, a Radio Galega e Xornal de Galicia. Autor das novelas Pallarega, e A trenza ou Klásicos. Mantén o blog Atrenza.