Tempos idos.

Aló polos anos oitenta, cando eu era un poeta imberbe, con mais soños que hoxe, sobre todo na poesía, artellabamos na Guarda as nosas ilusións galeguistas. Alí xuntabamonos uns poucos para a celebración da palabra dende CCOO da Guarda, que ninguén como o seu secretario Ricardo Rodríguez, soubo xestionar, contra vento e marea. Montabamos cada ano unhas mesas pra vender libros galegos. Libros que nos chegaban de Galaxia, ou tamén da librería Cervantes, que colaboraba con nós. Así tamén os novos poetas aproveitabamos pra ler e vender algún libro noso. A lembranza dos libros que pasaban polas nosas mans eran de Carlos Casares: As Laranxas mais laranxas de todas as laranxas. A Galiña Azul… E da narrativa: Xoguetes pra un tempo prohibido, Vento ferido ou Ilustrísima. Libros que se quedaron na lembranza daqueles escritores que ademirabamos. Na miña condición de poeta errante cheguei a Nova York onde, por medio de amigos e por medios culturais, mantiven sempre un cordón umbilical coa xente da terra. Un día un amigo, mestre de Hunter College, Xoán González Millán, tristemente xa desaparecido, chamoume para dicirme que o escritor Carlos Casares chegaría a Nova York para impartir a cátedra de literatura galega. Cátedra que fundara anos atrás o profesor exiliado Emilio González López. Coñecer a Carlos Casares foi para min un momento moi emotivo. Sabedor eu da súa amizade coa catedrática Marie Lise Gazarian Gautier, que ensinaba na Universidade de St. John’s, en Queens, preparamos unha xuntanza na nosa casa, Fogar de Breogán, en Elmhurst. Foi un xantar e unha tarde de tertulia. Cando eu voltaba cada verán falábamos na Editorial Galaxia. Algunhas veces coincidimos na casa do tamén escritor, Gonzalo Torrente Ballester, na Romana, na Ramallosa. Foron idas e vindas. Poucos anos despois o mesmo amigo comunicábame, en Nova York, a morte do escritor ao que este ano se lle adican o Dia das Letras Galegas. Como diría Rosalía, “Este vaise, e aquel vaise, e todos, todos se van…