Primum non nocere, en galego, “o primeiro é non facer dano”. Esta máxima aplicada no campo da medicina e as ciencias da saúde, atribuída ao médico grego Hipócrates, vén ao xeito ante a situación devinda das eleccións do 28A.
Nalgún sitio vin unha versión máis completa : Primum non nocere et bonum facere. Como as premisas de partida correctas de todo profesional da medicina . Premisas que eu traslado como obrigación aos actuais profesionais da política, elixidos nas Eleccións Xerais do pasado 28A . A maioría dos dirixentes dos distintos partidos (con algunha excepción) non apuntan nesa dirección, senón xusto a contraria. Aínda cando debería resultar evidente, convén resaltar que o suxeito a quen aplicar a máxima son os cidadáns, pero case todos os discursos e intervencións, dirixidas a buscar como se goberna para afrontar os problemas do país e os seus habitantes, non conteñen case nunca palabra algunha cara a eles.
Dous meses logo das eleccións as posicións, publicas e reiteradas, non teñen nada que ver co suxeito Pobo e os seus problemas, teñen como suxeitos, predicados e adjetivos outros partidos, outros dirixentes, e nalgún caso de forma moi obsesiva o “presidenciable”.
Por partes, podo chegar a entender que algúns dos partidos que obtiveron escanos nin se susciten ter ningún obxectivo en común e nin sequera compatible co programa do único candidato con posibilidades de formar goberno, VOX e JXCAT por exemplo, ata que sexa moi pouco probable atopar intereses a curto que xustifiquen decisións tácticas que non repugnen ás súas bases éticas e militantes, os independentistas de ERC ou BILDU, poden ser as forzas concernidas.
A partir de aí, a lóxica democrática empeza a non ser suficientemente útil, para analizar e comprender as posicións dos que insisten en manifestar que son organizacións cuxo primeiro obxectivo é a defensa dos intereses de España, e sobre todo dos seus cidadáns.
Como comprender que os mesmos que esixían, e continúan hoxe mesmo esixindo. elección tras elección, que hai que deixar gobernar aos máis votados, en especial si non hai outra alternativa posible, defendan que iso só é de aplicación cando os primeiros son eles. Como aplicar lóxica algunha aos bloqueos baseados en dar diferente valor democrático aos votos duns españois, fronte aos doutros tamén españois pero con ideas diferentes. Non son tan lexitimadores os votos dos deputados elixidos nas listas un partido neo-fascista, como os doutros elixidos na dun independentista, ou dos múltiples partidos localistas, ou dos xa escasos comunistas?, PP e CIDADÁNS manteñen simultáneamente que todos os cidadáns son españois, con iguais dereitos e deberes, pero que o valor dos votos dalgúns é diferente ao doutros.
E entrando na análise do feito, lóxico por natureza, de que as organizacións, sexan ou non políticas, tamén pasan por periodos de aprendizaxe similares ás de calquera individúo, desde o ensino primario á universitario, hai un exemplo evidente na situación que elixiu a suma de proxectos que é PODEMOS, que arrincando con sobresaliente no seu primeiro exame, suspendeu todos e cada un dos exames de grado posteriores, coa excepción do da Moción de Censura, iso si ante o feito das aplastantes consecuencias do seu erro para os seus votantes. Plantados ante a oportunidade da licenciatura, ao ser, senón imprescindible, si altamente convente para os intereses dos seus votantes, contribuír á formación dun goberno dun signo determinado, ameazan con non colaborar si non se lles dá directamente o doctorado, esquecendo que o que ten que valorar a súa tese, con competencia exclusiva sobre a materia, é o actual Presidente en funcións, que non pode permitirse un Goberno con dúas almas, moito menos con dúas cabezas decisorias (nin el nin calquera outro Presidente). Do suspenso, máis propio de párvulos que de doctos universitarios, que levou a prolongar o Goberno Rajoy tres anos, non parecen ter aprenddido nada.
Os case 125 anos de vida do PNV, os máis de 140 do PSOE e as experiencias pasadas, ás veces como aliados, ás veces como adversarios, ás veces triunfantes, ás veces perdedores, estanlles facendo comportar, nesta ocasión, como os profesionais que se aplican ás dúas máximas “Primum non nocere” aos intereses xerais, e ,cando a relación de forzas e resto de circunstancias permíteno, “bonum facere” aos intereses dos seus votantes e militantes.
De todos os xeitos, os meus moitos anos de vida e algunha experiencia profesional e política indícanme que situacións como a actual adóitanse solucionar, ou estropear, definitivamente a madrugada anterior á mañá en que se vota o o Congreso dos Deputados a Investidura, a Moción de Censura ou os Orzamentos Xerais.