Hai momentos nos que a historia pon a proba non só as nosas ideas, senón a nosa humanidade. O que Israel está a facer co pobo palestino non admite medias tintas nin escusas ideolóxicas. Con todo, hai quen, desde determinadas correntes políticas empéñanse en mirar cara a outro lado, xustificar o inxustificable ou caer nun relativismo que converte a palabra “solidariedade” en fume.
Condénase o xenocidio “pero”…
Denúnciase a ocupación “aínda que”…
Se lamentan os mortos, sempre que haxa un contexto…
Ese contexto xa está escrito: máis de 75 anos de colonización, limpeza étnica, apartheid e crimes de guerra. O que está a ocorrer agora en Gaza é un masacre retransmitido en directo, con nenos mutilados, familias enterradas baixo os entullos e hospitais bombardeados. É un xenocidio, segundo defíneno expertos en dereito internacional, sobrevivientes doutros xenocidios e ata funcionarios de Nacións Unidas. Non é unha “guerra” entre iguais, nin unha reacción “desproporcionada”; é un sistema de opresión que converteu a todo un pobo en prescindible.
“Ese contexto xa está escrito: máis de 75 anos de colonización, limpeza étnica, apartheid e crimes de guerra”
En que momento a túa ideoloxía te deshumanizou?
Cando a análise xeopolítica vale máis que a vida de miles de persoas, hai algo roto. Cando defender ao pobo palestino convértese nunha ameaza ás túas alianzas, ao teu discurso antiimperialista mal dixerido, ou ao teu medo a que che acusen de “antisemita”, entón xa non estás a defender dereitos humanos, estás a defender un relato á conta do sufrimento real.
Non hai escusas válidas. Calar, xustificar ou maquillar os crimes de Israel é ser cómplice. Non importa se te consideras de esquerdas, progresista ou crítico con Occidente. Se non estás con Palestina de forma clara, sen peros, sen matices, sen covardía, entón non estás coa xustiza.
Porque hai cousas que non se poden xustificar. E un xenocidio é unha delas.
