Amaxofobia e Chatarra Porcina. O Yin e o Yang dun accidente de circulación. Foramos á casa dun colega que mataba o porco e, de paso, a probarlle o viño. Tres nun coche, ningún con carné. O carro envorcou nunha curva mal trazada polos receptores propioceptivos de Anxo, eses que regulan a orientación espacial. A culpa non foi súa, senón da acidez que caracteriza ao viño da casa… por moito que o pai de Genaro insistise en chamarlle viño de autor. A orixe da amaxofobia —medo intenso a conducir— e do nome do equipo de futbito co que gañamos o campionato de verán do Círculo Recreativo ten a súa xénese neste fatal acontecemento.
A raíz do sinistro non volvín a coller un coche, e o bus de liña pasou a ser o meu medio de transporte habitual. E viaxando en autobús foi como recordei unha das grandes ilusións que tiven dende pequeno: ter chofer.
Curiosamente, ese pequeno luxo acabaría facéndose realidade co nacemento de BlaBlaCar, o Hacendado ou marca branca de ter un conductor en nómina para as miñas viaxes.
Os primeiros desprazamentos foron fantásticos. Coñecín xente nova coa que conectei a pesar da diferenza de anos. Hei de recoñecer, para ser honesto, que antes de saír da casa buscaba información sobre os gustos das persoas en función da idade que tiñan o condutor e os acompañantes. Sobre todo en música. Bad Bunny, Taylor Swift, Rauw Alejandro, Bizarrap e Karol G incorporáronse á miña banda sonora persoal.
Pero non todo o que empeza ben, ben acaba. Co tempo, as miñas solicitudes foron sendo aceptadas cada vez menos, a pesar de que os comentarios sobre min eran positivos: Excelente compañeiro de viaxe, todo perfecto nunha viaxe curta e amena, recoméndoo, etc. Máis adiante comezaron a rexeitarme e enseguida decateime de que co idadismo “había topado, querido Sancho”, diría Don Quixote.
Tratei de escusalos, reflexionando desde o auto-odio idadista: es un cuasi sexaxenario, de que te estrañas, se ti aos seus anos farías o mesmo? Comecei a preguntarme se a miña idade sería un rara avis por utilizar este medio de transporte. Como non o tiña claro, fixen unha pescuda na rede e o resultado impactoume: só o 1,5 % das persoas que viaxan a través desta app teñen máis de 57 primaveras. Non son un rara avis calquera, senón unha in periculo extinctionis.
“BlaBlaCar debería tomarse en serio a discriminación cara á xente de certa idade”
BlaBlaCar debería tomarse en serio a discriminación cara á xente de certa idade. Se en Wallapop queres comprar un televisor de segunda man, tes unha barra deslizante para escoller o rango de prezo. Por que, entón, non aplican un sistema semellante para seleccionar pasaxeiros? Evitaríanse así os desagradables rexeitamentos que che fan sentir alguén amortizado pola vida.
A día de hoxe estou moi afectado e non creo que volva viaxar utilizando esta plataforma. E máis despois do acontecido a última vez. Resulta que o rapaz que conducía tiña un coche deportivo sen portas traseiras. Ao que ía de copiloto comenteille se sería tan amable de deixarme ir diante porque, por problemas de artrose lumbar, non podía dobrar o lombo. Sen inmutarse, preguntoume:
—¿Viches a película Este no es país para viejos?
A continuación, o que ía detrás, e sen darme tempo a contestar, dixo:
—Cada media hora saen autobuses cara Vigo.
Ante esta falta de consideración e completamente indignado, espeteilles:
—Está claro que os mozos de hoxe só pensades en vós mesmos. Non tedes principios nin valores, nin respectades os maiores. Nós eramos doutro xeito. Menudo futuro nos espera nas vosas mans.
Miráronse cun sorriso irónico, e o que ía no asento de atrás rematou dicindo:
—Outro patético idadista.
