Tanto é así que socialmente xa se acepta como se fose algo que provén da noite dos tempos. Cousa que é certo, anque ninguén estivese alí para certificalo. Pode ser que xa os humanos desde antes mesmo de empregar verbas e sons xa mentiramos en signos. Algo así como os pescadores que aumentan o tamaño das pezas que pillaron, cando falan no curro da taberna en clave de fazañas.
E chegamos aquí, a este estado de elasticidade onde como todos menten, aceptamos calquera trola como argumento para xustificar a historia, a cotiá, a do presente. É difícil librar dela, da mentira, está en case todos os titulares, todos argumentan sésegos e parcelas de mentira, de non verdade, de pos-verdade -que queda moi práctico e elegante, de media mentira, de media verdade, de bulo, de alburgada, de chufa, de farol, falsidade, embuste, fraude, impostura, …trapalladas que levan ao poder seres como os que vemos.
“E chegamos aquí, a este estado de elasticidade onde como todos menten”
Dramático todo, non? As fotos, que tamén menten, aínda así indican a esquizofrenia habilidosa das propagandas, da habilidade da mentira para modificar detalles fundamentais, das conciliacións ideolóxicas que -equivocadas- confabulan acusacións de tal xeito que para defenderse do insulto hai que deixar de aparecer, de falar, de traballar.
Para evitar as conspiracións hai que apartar do camiño ou facer fronte deixando de facer o que se debería estar a facer. Son mecanismos de informacións falsas, de interlocutores adictos á sospeita, de ausencia e rectificacións contra-intuitivas, redes de distracción e panfletos, gacetas e boletíns de base cativa e rumorosa, quizais falsa. É así como se montan as traizóns, a difusión de mentiras maliciosas, as conversacións en redes que difaman desde anonimatos que controlan a comunicación, a expresión regular das nosas liberdades. Difaman sen probas, crean o bulo, especulan e ofenden, gardan a man. Pero sempre agachan fragmentando o espazo público e fuxindo da verdade e do correcto, dese fundamento social que nos faría medrar e resolver.
Hoxe prémianse contidos de confrontación e indignidade, por iso non aceptamos estar equivocados e vendemos fume, aceptamos que nolo vendan. Hai mil escusas para xustificar a idea máis peregrina, por iso deixamos que campen as mentiras como fan en lugar de responder debidamente. A música son case sempre pre-gravados, perdeuse a naturalidade, ninguén ou moi poucos tocan en directo. Triunfou, hai que dicilo o ruído e a especulación dos macro mediadores que operan nos escenarios, nas aglomeracións con decibelios pactados nas sensacións, tamén programadas, que seducen desexos e cotizan alto.
“Hoxe prémianse contidos de confrontación e indignidade”
Non se empregan linguaxes comunicativas directas con capacidade narrativa, vocalizacións debidas en vez de farfallar entre os dentes mensaxes de derrota e rabaño. A prensa, radio e televisión de sempre son proba evidente. Nos titulares vense perfectamente quen paga a subvención. Aceptamos a mediación de influencidadores/as, cos seus cantos de serea. Avogamos polo doce ata a repugnancia e o empacho, polo previsible. E se non é China son os E.U.A. Alá é onde se cocen castañas.
Mentres en Oriente Próximo, esquecida Ucrania, seguen as augas alodadas e nós mirando como se cometen xenocidios e abusos en forma de guerras, de falta de todo, entre todos os abusos imaxinables, nas descarbonizacións falsas, nas politizacións da xustiza e viceversa, de mangonéeos ad livitum, crises climáticas e consecuentemente catástrofes como as vividas en riadas e incendios, mausoleos ilícitos de estraño destino, de masificación turística e xentifricacións abusivas, atropelos e crimes paranoicos, violencias de xénero e de número, de migrantes deixados de todo, de escándalos políticos e sexuais, de promesas incumpridas, de Orbáns, Mileis, Trumps que ameazan os horizontes do mundo e o perfil da nosa casa por moi lonxe que escapemos.
Ata aquí chegamos da man de tanto embolado, da man dunha diagnose perturbada en datos, datos que foron adulterados e mentidos, manipulados e cheos de negacionistas fracasados que non querer recoñecer o seu erro e axudan a este caos.
