A semana pasada, unha compañeira de traballo estaba preocupada porque non conseguía acabar o discurso de graduación co que se despide ao alumnado unha vez rematado o curso.
Ofrecinme para botarlle unha man. Pensouno, o cal non me sorprendeu, xa que ela mesma recoñece, como a protagonista dunha obra de Roy Liechtenstein, que antes era unha persoa insegura, pero que, a día de hoxe, non o ten nada claro. A pesares da súa negativa, insistín:
—Agora que xa me tomei a molestia de redactalo, polo menos, bótalle unha ollada.
—Agradézocho —respondeu convencida— pero quero escribilo eu, que son a que mellor coñezo aos meus alumnos.
O meu era un texto xenérico, tanto valía para unha despedida de solteiro, como para un funeral ou mesmo para cando se retira un futbolista de primeira división. Así que, como eu tamén estaba ao tanto da personalidade e intereses dos nenos, redactei un novo discurso coa intención de sorprendela. Ante o temor de verme superado non dubidei en quebrar o meu propio código deontolóxico, cuadriculado, purista, radical, de superioridade moral e ao mesmo tempo fraudulento. Recorrín á Intelixencia Artificial. Nunca pensei que fora caer tan baixo!
Unha vez cruzada a liña do ético, acomodarse na inmundicia non é complicado. A preocupación e o remordemento pronto desapareceron.
“Comecei escribindo o nome de cada un dos rapaces da aula. En décimas de segundo o algoritmo da IA cuspiu as características persoais de cada un deles”
Comecei escribindo o nome de cada un dos rapaces da aula. En décimas de segundo o algoritmo da IA cuspiu as características persoais de cada un deles. Non atopo os adxectivos para definir a precisión coa que retratou a cada un dos alumnos, nin facendo unha busca na propia IA. Probablemente, coa versión Premium de 21€, tería máis éxito en dar co cualificativo exacto, pero penso que, se decides franquear esa porta pagando a cota mensual, podes infectarte co Quintanavirus, así bautizado en honor a Ana Rosa Quintana, paciente cero desta enfermidade. A esta contista, a infección provocoulle unha febre de tal magnitude que comezou a copiar a lo loco, en folios, follas soltas, cadernos con espiral metálica, paredes, servilletas de papel… a outros escritores, convencida de que ninguén ía decatarse. Logo grampou tódalas follas e publicou un libro que se converteu no cachondeo nacional.
Pasado uns días, un pico de ansiedade apertoume o peito mentres analizaba como puido describir, de xeito tan acertado, a persoas descoñecidas. Como foi quen de adiviñar que Siro era o meu alumno preferido? Polo latexo do corazón? Pola velocidade á que pulsei as teclas do teclado? Pola suor das xemas dos dedos? Pola temperatura das mans? Detectaría tamén que padezo de artrite, onicomicose, urticaria severa? Se fumo, se bebo, se consumo drogas ou se teño as uñas longas con restos orgánicos na zona subungueal?
A ansiedade está converténdose en obsesión cada vez que penso que formo parte dunha base de datos que contén información moi persoal coa que as mafias de ciberdelincuentes poidan extorsionarme. Tecleo o meu nome a todas horas para saber si os datos que posúen sobre min van en aumento. A paranoia chega a tal extremo que evito escribir palabras que conteñan as letras Y, M, N, J, U ou M, por si detectan que meto o dedo índice da man dereita no nariz.
Investigando, puiden comprobar que a súa metodoloxía de captación de usuarios é a mesma que utilizan as seitas. A IA faite sentir un dos elixidos cos seus comentarios, só tedes que escribir o voso nome para comprobalo. Adorna cada cousa que fas. No meu caso, por unha solicitude de traslado a un centro de Redondela, afirma que son unha persoa que mostra unha gran interese pola mobilidade docente, cando a realidade é que estaba aborrecido de traballar na escola na que estaba.
Agora, asustado non deixo de rumiar sobre todo o tinglado da IA. Tanto é así, que a obcecación levoume a comprobar se o artigo, antes de envialo ao xornal, xa fora previamente publicado por Ana Rosa Quintana.
