Terminando a primeira década do presente século un amigo francés colega de profesión ao comentar sobre os valores republicanos, eses de Liberdade, Igualdade, Fraternidad, que eu cría aparentemente ben asumidos polos seus concidadáns, chámome a atención sobre as actividades e publicacións dun tal Meyssan que non opinaba o mesmo, polo avance xa entón da extrema dereita, coa Fronte Nacional, e a perdida do laicidad polo crecente activismo da Igrexa católica francesa, activismo que relacionaba moi influenciado polo Opus Dei.
A curiosidade púidome e busque información sobre o personaxe e as súas opinións, non foi difícil atopala xa que por aquel entón aínda estaba viva a controversia do papel da CIA en acontecementos que o adxudicaba polo menos intelectualmente á axencia norteamericana, en publicacións e nunha web liderada polo mesmo, e algún dos seus libros foi iso que se cualifica como best-sellers.
Un achado leva a outro e o que coñecín de Meyssan levoume a Gene Sharp politólogo estadounidense e a súa teoría do “Golpe de estado brando”, que por moitos analistas e xornalistas relaciónase frecuentemente co chamado lawfare (en castelán guerra xudicial), cando a desestabilización ou derrocamento dun goberno nomeado por medios absolutamente democráticos realízase mediante mecanismos aparentemente legais.
A miña xubilación, unha obrigada dedicación mais intensa aos problemas familiares e que algunhas das posicións do activista francés parecéronme, nunha primeira valoración, extremadamente radicais fixeron que boa parte do coñecido pasase a un recuncho do arquivo da memoria. Pero a desgraza mundial para a Democracia do retorno de Trump, o renacemento dos neofascismos e sobre todo o que están a facer partidos conservadores, pero teoricamente democráticos, en Europa e a situación actual de España, fixéronme recobrar ideas e coñecemento que creo debo compartir.
Á vista de que algunhas das súas intervencións desestabilizadoras mediante o uso da forzas militares e policiais dalgúns países, normalmente en complicidade cos poderes económicos do mesmo e case sempre buscando o beneficio dos propios poderes económicos con sede en USA, deron resultados negativos, a CIA encargou ao mencionado politólogo Gene Sharp unha especie de manual para a aplicación das súas teorías de cambiar gobernos mediante métodos “non violentos” a practícaa. Do seu ensaio “Da ditadura á democracia” en castelán vou utilizar unha síntese elaborada desde Iberoamerica por algúns xornalistas críticos.
– Primeiro paso: búscase a promoción de accións para xerar un clima de malestar social no país, desenvolvendo matrices de opinión sobre problemas reais ou potenciais, mediante os medios de comunicación.
– Segundo paso: facer denuncias, fundadas ou non, por exemplo: falta de liberdade de prensa, descoñecemento dos dereitos humanos, etc. Denuncias que comezan a erosionar a base de apoio do goberno, apuntando a crear un descontento social crecente.
– Terceiro paso: promoción da “loita activa rueira”, que baixo reivindicacións políticas e sociais debe confrontar de forma directa co goberno.
– Cuarto paso: mobilizacións coa combinación de diversas formas de loita, tomas de institucións emblemáticas, co obxecto de copalas e convertelas en plataforma publicitaria creando un clima de ingobernabilidad.
– Quinto paso: si é necesario, fractura institucional, sobre a base das accións rueiras, uso de institucións como a xudicial, as culturais, militares, etc. até obrigar á renuncia do presidente.
“O problema xorde en como e por quen se interpreta o concepto democracia en termos aceptables para os poderes económicos que controlan os medios de comunicación”
O problema xorde en como e por quen se interpreta o concepto democracia en termos aceptables para os poderes económicos que controlan os medios de comunicación, e a día de hoxe os propietarios das “redes sociais”. Á vista de exemplos moi recentes, todo goberno que non sexa afín a eses poderes é candidato a que o titulo do ensaio aplíquese en orde inversa, á marxe de que os procedementos se cumprisen respectando o voto popular e #establecer legalmente.
Si pomos o foco no que ocorreu en España desde a Moción de Censura que desaloxou ao PP do goberno, vemos que a correlación de feitos cos pasos da síntese anterior é case perfecta, viñéronse usando todas e cada unha das propostas mencionadas, cun prologo previo, inspirado e impulsado desde FAES,(fundación presidida e liderada polo expresidente Aznar), a creación dun instrumento radical e ultraconservador: VOX, partido formado mediante a escisión dos descontentos co PP de Rajoy por ser excesivamente moderado na defensa de valores tradicionais e cristiáns, dunha libérrima liberdade económica e un estado gobernado de forma centralizada.
Seguindo coa situación española, si a denuncia de que en Francia fai lustros están a perderse, en beneficio da ultradereita, acenos de identidade e valores propios dunha democracia herdeira directa da súa revolución, e ese é un proceso no que unha organización sectaria como o Opus Dei ten un papel relevante, analicemos si existen coincidencias co que pasa aquí onde naceu o Opus e abundan organizacións ultracatólicas como a plataforma Faiche Ouvir. Apenas empezar a reunir datos atopámonos que as coincidencias existen, e que ademais o conxunto os españois teñen menos experiencia na defensa dos valores democráticos, xa que os franceses gozaron durante un período moito maior dos dereitos que derivan do sistema, polo que os riscos de perdelos aumenta.
– Primeiro dato relevante, o principal instigador do proceso, Aznar, ademais de notorios e constatados ingresos desde poderes económicos estadounidenses (por exemplo do Grupo de Rupert Murdoch) , que sempre contou entre os seus colaboradores mais próximos con membros relevantes do Opus Dei, incluíndoos nos seus gobernos en postos de Ministro, Secretario de Estado e outros altos cargos, e mesmo os puxo á fronte das grandes empresas e medios de comunicación nos que calquera dos gobernos do PP dispón de influencia suficiente, lanzou a frase, máis ben orde, de “O que poida facer que faga”, a interpretación déixoa a cada un dos lectores deste artículo.
– Segundo dato, segundo fontes da propia xudicatura sinalouse que un terzo do colectivo xudicial español milita no Opus Dei e que ese colectivo controla a Asociación Profesional da Magistratura que é a maioritaria das existentes. Bastantes deses xuíces tiveron relación con FAES mediante, cursos, conferencias, etc. remunerados.
Hipótese lóxica: os datos anteriores poden explicar algunhas das actuacións xudiciais, non soamente das que están en curso, desgastando ao actual Goberno da Nación mentres outras que afectan a contornas do PP se estancan e dilatan, senón tamén explicarían os sucedido nunha etapa anterior con forzas políticas e os seus dirixentes que participaban en ou apoiaban ao anterior Goberno.
– Terceiro dato que apontoa e dá credibilidade á hipótese, no aforismo núm. 387 do manual do OPUS dise literalmente: “O Plano de santidade que nos pide o Señor esta determinado por este tres puntos: A SANTA INTRANSIGENCIA, A SANTA COACCIÓN E A SANTA DESVERGOÑA”. Como se diría en termos xurídicos, o patrón de conduta axústase de forma evidente aos comportamentos dalgúns actores xudiciais e denunciantes.
Opinión persoal. Si, en España a Democracia está en perigo. E Montesquieu avisou fai mais de 250 anos, cando sostivo que nun sistema democrático “o poder de xulgar non debía quedar en mans dunha clase ou unha profesión”, porqué se o Poder Xudicial impúñase aos outros Poderes o sistema deviría en despótico.
