A nova política da posmodernidad.
O interese internacional dos últimos meses está protagonizado polas acusacións, cada vez máis directas e menos veladas, de parte dos gobernos occidentais de inxerencias nos procesos electorais do Goberno ruso. Como non podía ser doutra forma, tamén España sumouse a esta catarata de acusacións contra Putin por tentar desestabilizar o proceso soberanista catalán mediante “fake news” maniqueamente urdidas por axencias de noticias controladas polo Kremlin. O certo é que, o recurso de culpabilizar a supostos inimigos exteriores dos fracasos políticos e sociais de gobernos e estados é un recurso moi utilizado por gobernos en proceso de descomposición, proxectando desa forma unha sorte de exorcización xustificativa que os perpetúen no poder. Pasou con Franco e as súas continuas apelacións ás conspiracións xudeo masónicas, con Hitler e a súa visión judeófoba do sistema mundial, cos Zares e os protocolos dos sabios de Sión. Exemplo palmario, e máis actual, sería a Venezuela de Maduro cuxa resposta a todas as preguntas e por qués atopan a mesma xustificación: o inimigo imperialista de ÚSA.
Merkel
Pois ben, unha das últimas en levantar a voz contra o leviatán ruso foi Merkel, a principal causante do fracaso do proxecto social e económico de Europa, reelixida por cuarta vez en Alemaña cunha exigua maioría e que está a compoñer un goberno frankenstein de difícil lectura política. Ante o seu pseudofracaso electoral elevou por mor de xustificación a suposta inxerencia do oso ruso no proceso electoral poñendo a súa maquinaria ao servizo do novo populismo. Que en Francia haxa once millóns de franceses que voten a Marine Le Pen descontentos coas políticas de continuos enganos dos partidos tradicionais do establishment francés, tamén é de Putin. Que en toda Europa do Leste broten partidos políticos de corte conservador contrarios a políticas neoliberais que desnaturalizan e baleiren de contido ás nación-estado, tamén é culpa do KGB. Que Reino Unido decidise saírse da órbita de Bruxelas e das súas políticas globalistas, tamén, por suposto, é culpa dos hackers rusos. Que Europa non teña orde nin concerto como entidade política supranacional e que siga cos ollos pechados as directrices da OTAN en política de defensa, tamén é culpa do conspirador ruso. Que Trump gañe por sorpresa e levante a Presidencia aos plutócratas dos Clinton, tamén é polos desexos de vinganza putinianos, segundo o último libro da cleptómana Hillary.
Folla de ruta
E agora á falta dunha folla de ruta con certa prestancia e a unha planificación divulgativa e pedagóxica que fixese fronte aos embustes nacionalistas cataláns en España, diversas terminais mediáticas fanse eco das “fake news” e do uso das verdades posmodernas por parte de determinadas axencias rusas para xustificar unha derrota moral no terreo mediático internacional propiciado pola inoperancia e o complexo secular da dereita española.
Con todo iso, a mensaxe que nos está transmitindo esta pseudoélite política europea ao servizo de intereses económicos transnacionais é o seguinte “vostedes pobo son culpables da súa propia ignorancia ao non saber valorar esa sofisticada nova forma de facer política na que tanto esforzo e dedicación investimos e por deixarse influenciar por influxos vetustos e obsoletos que nos levarían a tempos retrógrados”. Todo iso sen ningún pudor e sen a máis mínima autocrítica. Esta é a nova política da posmodernidad.
